ปึง!
ผมปิดประตูห้อง แล้วทิ้งกระเป๋านักเรียนไว้ข้างโต๊ะทำงาน ส่วนตัวผมก็ไปอาบน้ำล้างความเหม็นเปรี้ยวของน้ำส้มสายชูพริก เสร็จแล้วผมจึงส่งตระกร้าผ้าให้แม่บ้านนำไปซักให้หอมๆ
ฟุ่บ
เมื่อทิ้งตัวลงบนเตียง ก็ไม่ลืมที่จะหยิบเอาหูฟังกับมือถือมาฟังเพลง ผมหลับตาลงฟังเสียงเพลงบรรเลงคลออยู่ในหูพร้อมกับนึกถึงเรื่องราวที่เคยหลงลืมไปเมื่อนานแล้ว
อืมมม...จะว่าไป...ผมในตอนนั้น กับ ผมในตอนนี้แตกต่างกันมากเลย
ผมในตอนนั้นจะดีใจมากๆที่เขาเข้าหาขนาดนี้ ...ผมในตอนนี้รู้สึกขยะแขยงเขามากยิ่งกว่าปีเตอร์(แมลงสาบ)ในห้องครัว
ผมในตอนนั้นจะมีความสุขมากๆที่เขาปกป้องผม ...ผมในตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเหยาะแหยะ ไม่ได้เรื่อง จนต้องถึงขั้นให้ 'เขา' ดูแล
ผมในตอนนั้นจะรู้สึกรักเขามากจนสลักลึกลงไปในจิตวิญญาณ ...ถ้าเขาไม่ปล่อยให้ผมได้รับอันตรายขนาดนั้น
แค่นึกถึงก็เจ็บแค้นจนแทบบ้า...
ผมเอาแขนก่ายหน้าผากของตนเอง ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา โดยไม่มีการกลั้นมันเอาไว้...
หลังจากที่ผมกลับมาจำได้ เหตุการณ์วันนั้นก็เป็นสิ่งเตือนใจผม ว่าผมจะมอบหัวใจนี้ให้ใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น ...ที่ยืนมองเด็ก 10 ขวบโดนรถชนต่อหน้าต่อตา โดยที่ไม่ทำอะไรเลย!
*
เมื่อ 10 ปีก่อน
งานวันเกิดของเพกาซัสตัวน้อยในวัย 8 ขวบ คฤหาสน์อเมมิยะทั่วทั้งหลังถูกตกแต่งด้วยริบบิ้นสีฟ้า เขียว ขาว และน้ำเงิน งานเลี้ยงถูกจัดในสวนหลังคฤหาสน์ สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยของคาวของหวานจานเด็ก และสหายทั้งหลายของเทนมะ ทุกคนดูมีความสุขกันดี แต่เจ้าของวันเกิดกลับทำหน้าบึ้งตึงเหมือนโดนใครแย่งเค้กไปเป่าเสียเอง
แต่ไม่นาน ใบหน้าบึ้งตึงก็ค่อยๆคลี่ยิ้มหวานออกมา เมื่อดวงตาสีน้ำเงินมองเห็นคนที่เขากำลังเฝ้ารอ
"พี่ไทโย!" ปากอิ่มเปล่งเสียงพี่ชายที่เขารักที่สุดออกมาพร้อมกับวิ่งแจ้นมาหาชายหนุ่มร่างสูงสวมชุดนักศึกษา พอดีกับชายหนุ่มย่อตัวลงมานั่งยองๆ เด็กน้อยจึงได้เข้ามากอด
"เทนมะ อย่าเพิ่งเข้ามากอดตอนนี้สิ พี่สกปรกอยู่นะ" น้ำเสียงนุ่มทุ้มของคนเป็นพี่ชายเอ่ยอย่างอ่อนโยน จนคนที่ติดสอยห้อยตามมาด้วยอดเบะปากไม่ได้
"ไม่สน! เทนมะจะกอดพี่ไทโย!" คนดื้อรั้น อย่างไรก็เป็นคนดื้อรั้น เทนมะกอดพี่ชายของตนพร้อมถูไถใบหน้าลงกับไหล่กว้างอย่างซุกซน
"ไม่เอาอย่างงี้สิเทนมะ ให้พี่ไปอาบน้ำก่อนเนาะ ไว้เดี๋ยวเสร็จแล้วจะมาให้กอดใหม่" เขาพูดแล้วส่งยิ้มกว้างอย่างใจดี
"งื่อ.. แต่พี่ไทโยต้องสัญญานะ ว่าจะไม่อาบน้ำนานเหมือนตอนนั้นอีก..." เด็กน้อยทำหน้ามุ่ยพร้อมกอดอก
ส่วนคนที่โดนคำว่า ตอนนั้น เล่นงานไป ได้แต่หน้าแดงเถือกเป็นผลแอปเปิ้ลสุก ชิบ...ใครจะไปรู้ว่าน้องชายสุดที่รักจะเข้ามาในห้องนอน ระหว่างที่เขากำลังโลกสวยอยู่...
แต่ถึงอย่างนั้นต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไว้ก่อน
"ครับ" ยิ้มกว้างๆเข้าไว้ไอ้ไทโย...
"เลิกยิ้มสักที มันน่าขนลุกยังไงไม่รู้!" ดูสิ...น้องชายตัวน้อยๆของเขากำลังตวาดเขาอยู่ล่ะ น่ารัก~
ขณะที่ไทโยทำหน้าเหมือนคนเพ้อยา เพื่อนๆข้างหลังก็พากันทำหน้าหมั่นไส้คนคลั่งน้อง
เอ่อ...ดูเหมือนว่าพวกเขาเหล่านั้นจะกลายเป็นตัวประกอบไปแล้วสินะ?
ไม่หรอก เพราะมีคนหนึ่งที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด
หลังจากที่สองพี่น้องแยกย้ายกันไปแล้ว ชายหนุ่มวัยอุดมศึกษาทั้ง 3 คนก็เข้ามานั่งในงาน ทั้งหมดนั่งสำรวจบรรยากาศสวนและการจัดงานไปพลางๆ แต่ละคนต่างจมอยู่ในควาคิดของตนเอง โดยหารู้ไม่ว่าทั้ง 3 หนุ่มหล่อ ได้ตกเป็นเป้าหมายของเหล่าอาจุมม่า(ป้า ในภาษาเกาหลี)ที่เป็นผู้ปกครองของเด็กๆทั้งหลาย
"พี่ชายขา~" เสียงเล็กแหลมของเด็กหญิงตัวน้อยๆดังขึ้นข้างๆชินโด ชายหนุ่มหันไปมองแล้วส่งยิ้มหวานจนเด็กน้อยเขินอาย ก่อนที่เขาจะถามเด็กน้อยด้วยเสียงสอง
"ว่ายังไงคะ?"
"หนูกับเพื่อนๆชอบพี่ชายมากๆเลย พี่ชายแต่งงานกับหนูมั้ยคะ~"
ทันทีที่สองคนที่เหลือได้ยิน ก็ลอบส่งสายตาและยิ้มกรุ้มกริ่มให้แก่กัน เพื่อนของพวกเขากำลังถูกเด็กขอแต่งงานล่ะ~
"เอาไว้โตกว่านี้พี่จะเก็บไปคิดดูนะครับ" ป่านนั้นเด็กน้อยคงกินแห้วแล้วล่ะพ่อคุณเอ๊ย...
"อื่อ~~ แปลว่าหนูยังมีโอกาสเป็นเจ้าสาวของพี่ใช้มั้ยคะ?" เด็กน้อยยังคงไม่ละความพยายาม
"ครับ" นี่ก็ยิ้มได้อีก
"ถึงวันนั้นหนูจะสวยกว่านี้ให้พี่ชายภูมิใจที่แต่งงานกับหนูค่ะ!" ลั่นวาจาแล้วรีบวิ่งกลับไปหาเพื่อนฝูงด้วยความปรีดา โดยไม่ลืมเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง ดวงตาของเด็กที่ได้ฟังก็เป็นประกายระยิบระยับ ปากพร่ำยินดีให้เพื่อนสาวไม่หยุด
"เฮ้อ...ก่อนมึงจะติดคุก มีอะไรที่อยากให้กูเอาไปฝากมึงหรือเปล่า เผื่อมึงจะเบื่อกับข้าวที่นู่น" ฮาคุริวแซวเพื่อนด้วยสีหน้าสงสารระคนหดหู่ใจอย่างถึงที่สุด ส่วนสึรุงิที่มองหน้าเพื่อนผมขาวก็ได้แต่อมยิ้มเอาไว้
ในใจของเขา...เด็กผู้หญิงคนนั้น โตไป ถ้ายังมีนิสัยมั่นอกมั่นใจแบบนี้อยู่ อย่างดีก็เป็นแค่คู่ควงและไม้ตีแมลงวันที่คอยบินตอมเขา
เมื่อเห็นว่าไม่ค่อยมีอะไรหน้าสนใจอีกแล้ว จึงหันไปมองหาอย่างอื่นแทน ชั่วขณะนั้นดวงตาสีเหลืองดันไปสบเข้ากับดวงตาสีน้ำเงินของใครบางคนเข้า เหมือนเขาจะโดนจ้องอยู่ก่อนแล้วสินะ เด็กคนนั้นเลยรีบหันหนีไปทั้งยังทิ้งริ้วสีจางๆบนแก้มเล็กนั่น ถึงแม้จะหันหนีไปแล้ว แต่ดวงตากลมโตก็ยังคอยลอบมองเขา สลับกับมองไปที่อื่น ทำอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนเขาเริ่มรำคาญ เลยถลึงตากลับไป เด็กคนนั้นสะดุ้งแล้วไม่หันกลับมาอีกเลย
"หึๆ" ร่างสูงยกแขนกอดอก แล้วหัวเราะในลำคอแผ่วเบา
เทนมะ..? น้องชายบุญธรรมของเพื่อน..?
อืม...ก็ไม่เลว เด็กนี่ตลกดี...
ชายหนุ่มยังคงไม่ละสายตาจากเด็กน้อยจนคนที่โดนจ้องต้องค่อยๆเหล่ตามอง และเก็บสายกลับไปทันที จากนั้นใบหน้าเล็กจึงค่อยๆขึ้นสีทีละนิด ทีละนิด จนแดงก่ำไปทั้งหน้า แต่ก็ยังไม่หันมาทั้งอย่างนั้น
เป็นเด็กที่ดื้อไม่เบา
จนการนั่งจ้องเจ้าของวันเกิดเริ่มหน้าเบื่อ เขาจึงละสายตาออกมา พอดีกับที่เห็นไทโยเพื่อนของเขาเดินตรงมาทางพวกเขา
"มึง กูไปหาน้องก่อนนะ"
"อืม" สึรุงิ
"กูไปด้วย~" ฮาคุริว
"กูด้วย" ชินโด
"ไม่" คนหวงน้องตอบกลับมาแค่นั้น เพียงคำเดียวก็บ่งบอกถึงระดับความหวงได้ขนาดนี้ แล้วเพื่อนๆอย่างพวกเขามีหรือจะขัด
แน่นอว่าขัด!
"ป่ะๆ มึง ลุก ไปน้องกัน ...น้องมึงชื่อไรนะ?" ฮาคุริวลุกขึ้นขณะที่ชวนชินโดลุกขึ้นด้วย ส่วนประโยคหลังนั้นเขาหันมาพูดกับไทโย
"ไม่บอก!" จงอางหวงไข่ตอบพลางถลึงตาใส่
"โอเค๊! กูจะไปถามน้องเอง" ฮาคุริวว่าแล้วฉุดกระชากลากถูชินโดไปหาน้อง พร้อมกับไทโยที่เดินตามไปฉุดรั้งทั้งคู่ไป ซึ่งทำตัวราวกับยักขมูขีหวงลูกก็ไม่ปาน
สึรุงิยิ้มให้เพื่อนทั้งสามของเขาแล้วโคลงศีรษะอย่างเอือมระอา แต่แล้วสายตาก็ราวกับถูกสะกดไว้ด้วยภาพของเด็กน้อยที่ยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข จากการหยอกล้อของเพื่อนๆทั้งสาม ส่วนเขาก็คอยนั่งมองรอยยิ้มสดใสนั้น จนรู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก
จากเวลาบ่ายแก่ๆก็กลายเป็นพลบค่ำ เมื่อมาถึงช่วงสำคัญ ที่เจ้าของวันเกิดต้องเป่าเค้ก ซึ่งทุกคนในงานต่างเข้าไปรุมล้อมตรงที่เด็กน้อยกับเค้กก้อนใหญ่อยู่ เสียงเพื่อนๆและแขกในงานช่วยกันร้องเพลงวันเกิดดังเล็ดรอดผ่านไมค์มาบ้างเล็กน้อย แต่พอถึงตอนที่ต้องขอพร เทนมะก็พยายามมองหาพี่ชายตาแมวผ่านแขกเหล่านี้ไป พยายามชะเง้ออยู่นานจนพี่ชายที่เขานับถือเป็นพี่ชายแท้ๆถามขึ้น
"หาอะไรอยู่เหรอเทนมะ?"
"พี่ชาย..ตาแมว.."
"อะไรนะ?" ไทโยได้ยินไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ เพราะเด็กน้อยก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าที่ร้อนผ่าวแถมเสียงใสยังกล่าวออกมาเบาหวิว
"พี่ชายที่มากับพี่ฮารี่ พี่ชินชิน"
"อ๋อ..." คราวนี้สองสหายขาวน้ำตาลหันมามองหน้ากัน แล้วส่งสายตาสื่อความนัย
นี่พวกแกสามคนเคยไม่คิดอะไรบ้างมั้ย?!!
"!!!" แต่ไทโยคนติดน้องกลับแตกตื่น เพราะน้องชายสุดที่รักดันหายไปภายในพริบตาเดียว เขาก็อุตสาห์สังเกตการณ์เสียดิบดี ไม่นะ! น้องจะทิ้งพี่ไปหาชายอื่นตอนนี้ไม่ได้!!!~~
ตึก ตึก ตึก
เทนมะวิ่งมาหาสึรุงิจนเหนื่อยหอบ ในใจได้แต่โทษว่าทำไมม๊ากับป๊าถึงต้องจัดงานให้กว้างใหญ่ด้วย! แต่ความคิดนั้นก็พลันมะลายหายไปสิ้นเมื่อสบเข้ากับดวงตาสีเหลืองที่เขาว่าเหมือนแมว
ฮื่อ~ อยากได้ตาพี่เขาจัง~~
"พี่ชาย..พี่ชายตาแมว~" เสียงเล็กเอ่ยอย่างไม่มั่นใจ เขาไม่รู้ว่าพี่ชายแมวดุคนนี้จะโกรธเขามั้ยถ้าเรียกออกไปแบบนี้ ต..แต่ก็..เรียกไปแล้ว... งื้อออ...อย่าให้โกรธเลยยยย
"ทำไมทำหน้าตาน่าเกลียดจัง" หยาบคายที่สุด! ถ้าไม่ติดที่ว่าพี่ชายแมวดุตาสวย เขาก็จะดุเหมือนแมวให้ดู!
"ไม่ได้น่าเกลียดสักหน่อย..." ต้องทำหน้ามุ่ยๆ จะได้น่าสงสาร และพี่ชายแมวดุจะเอ็นดูเขาเหมือนพี่ไทโย พี่ฮารี่ และพี่ชินชิน
"ที่บ้านไม่มีกระจกหรือไง?" อะไรง่ะ?
"พี่ชายแมวดุพูดอะไรน่ะ? เทนมะไม่เข้าใจ" นี่...เขาลืมไปได้ยังไง ตรงหน้าเขาคือเด็กแปดขวบนะ แต่เดี๋ยวสิ...เด็กนี่มาหาเขาทำไม ต้องไปขอพรแล้วก็ไม่ใช่เหรอ?
"ช่างมันเถอะ ว่าแต่น้องเหอะ มาทำอะไร? ไม่ขอพรแล้วก็เป่าเค้กไง?"
"พรข้อนี้ขอจากพระเจ้าไม่ได้หรอก..." เด็กน้อยกล่าวแล้วก้มหน้างุด
"แล้ว..?"
"พี่ชายแมวดุไปที่เค้กกับเทนมะหน่อย"
"ทำไมต้องไป?"
"เอาน่า...นะนะ" ทำตาอะไรของมันน่ะ...ฝุ่นเข้าตาเหรอนั่น?
"เออๆ ไปก็ไป..." เทนมะได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มแก้มปริ แล้วจูงมือฉุดกระชากลากถูชายหนุ่มไปที่โซนที่ถูกจัดเป้นเวที และเต็มไปด้วยแขกมากมาย เด็กน้อยจูงมือมาโดยไม่คิดอะไร แต่ชายหนุ่มกลับนึกสงสัย
เขาง่ายถึงขนาดเด็กตัวแค่นี้ก็สามารถลากเขาไปได้ดั่งใจแล้ว?
คิดมากว่ะมึง...ไอ้เด็กเพี้ยนตัวกระเปี๊ยกทำเหี้ยไรมึงไม่ได้หรอก... เขาเป็นใคร? ...ว่าที่หมอของมหาวิทยาลัยระดับประเทศนะ! ฟันมาแล้วนับไม่ถ้วน!
และแล้วความคิดก็จบลง เมื่อทั้งสองมาหยุดอยู่ตรงหน้าเค้ก เทนมะตัวจิ๋วมองก้อนเค้กสลับกับพี่ชายแมวดุ ก่อนที่จะหันมาเผชิญหน้าหน้าร่างสูง ปากเล็กหุบอ้าอยู่นานสองนาน ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อน้อยๆอย่างน่าเอ็นดู ก่อนที่จะตัดสินใจพูดออกมา
"ผม.."
"ผม..." ไทโยลุ้นกับน้องชายจนต้องพูตามออกมาแผ่วเบา
"ผ..ผม..."
"ผมอะไรเล่า?!" ไทโยเริ่มลุ้นจนทนไม่ไหว เด็กน้อยรู้สึกกดดัน ประหม่า และเขินอาย ปนเปกันจนบอกไม่ถูก จึงรัวออกมาเสียงดังฟังชัด
"ผมอยากได้พี่ชายมากๆเลยฮะ!!"
เด็กน้อยกำมือแน่นจนชื้นเหงื่อพร้อมกับหอบหายใจเพราะจังหวะหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นแปลกๆ ในขณะที่หลับตาปี๋ ในหัวก็นึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างผิดพลาดไป
"อ้อ..."
"...ได้"
โอ๊ยยยยยยยยยย!!!!! เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันหมายความแบบนั้นสักหน่อย!!!
ต่อจากนี้...คงต้องมีอะไรอีกยาว....
*Up on DekD
*28/08/2017
No comments:
Post a Comment