1 - สโนว์ไวท์

1 – สโนว์ไวท์

            สวัสดีครับ ผมชื่อมัทสึคาเสะ เทนมะ อายุ 18 ปี เป็นลูกนักธุรกิจชื่อดัง(ลองตะโกนดูสิ มันจะดังมากๆเลยล่ะฮะ) ตระกูลของผม อาเมมิยะ เอ๊ะ! สงสัยใช่มั้ยครับ ว่าทำไมผมถึงเกี่ยวข้องกับตระกูลนี้ หรือว่าผมจะชื่ออาเมมิยะ เทนมะ?! ฮ่าๆๆๆ ไม่ใช่หรอก ผมก็เป็นมัทสึคาเสะ เทนมะ ดังเดิมนั่นแหละ เพียงแต่ว่าป๊า หรือหัวหน้าตระกูลอาเมมิยะ เป็นคนรับเลี้ยงผมมาจากสถานเด็กกำพร้า แถมป๊าก็รักผมเหมือนลูกแท้ๆของตัวเอง นอกจากนั้นทุกๆคนก็ยังรักผม ทั้งม๊า พี่ไทโย คุณป้าสาวใช้ คุณลุงคนสวน และนายสุชาติ(คนขับรถ) ผมเกลียดชื่อนี้จัง -.-

            ตอนนี้ผมกำลังศึกษาอยู่ชั้นมะยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนอินาสึมะวิทยาลัย เป็นโรงเรียนเอกชนระดับประเทศ ขอแค่มีตังค์นิดๆหน่อยๆประตูรั้วโรงเรียนก็จะเปิดรับทันที

            “@#$%!&+” บลาๆๆ

            อ่า...วิชาสังคมฯนี่น่าเบื่อจริง ผมอยากโดดวิชานี้จัง แต่กลัวว่าจะมีชั่วโมงเรียนไม่ครบ เพราะนี่มันก็เข้าเทอมสองแล้ว เลยกลัวว่าเดี๋ยวจะไม่มีคะแนนไปสอบมหาวิทยาลัยดีๆ แถมวิชานี้ผมก็โดดจนจะไม่มีคะแนนเหลือแล้วมั้ง -.-

            ผมมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง มองเห็นตึกต่างๆข้างนอกนั่น จากห้องเรียนของชั้นที่ 5 ซึ่งเป็นชั้นสุดท้ายของอาคารเรียน เย็นนี้อยากไปที่คลับจัง เดี๋ยวโทรไปอ้อนพี่ไทโยดีกว่า รายนั้นต้องให้ผมไปอยู่แล้วล่ะ :)

            “มัทสึคาเสะ เทนมะ เหม่ออะไรของเธอ”

            หวา! โดนคุณครูจับได้ซะแล้ว

            “เปล่าครับ”

            “ไม่ต้องมาเปล่า เลิกเหม่อแล้วตั้งใจฟังในสิ่งที่ครูสอน แล้วจะได้เอาความรู้ตรงนี้ไปสอบเข้ามหา’ลัยดีๆ เอ้า...ถึงไหนแล้ว”

            คร้าบๆ รู้แล้วคร้าบ แต่ก่อนจะเอาความรู้ไป ผมขอเอาตังค์ไปดื่มเย็นนี้ก่อนแล้วกันนะครับครู ;)

.

.

.

.

            (จะไปไหนนะ?!)

            ผมรีบเอาโทรศัพท์ไว้ไกลหูทันทีที่พี่ชายสุดหล่อตะโกนใส่

            “ไปคลับนั้นไง ที่พี่เคยพาผมไปอ่ะ จำได้ป่ะ?”

            ผมบีบเสียงให้เล็กลงและดูออดอ้อน คิกๆๆ งานนี้ได้แน่ๆล่ะ

            (ไปคนเดียวหรือเปล่า?)

            “ไปๆ ไปหลายคน”

            หลายคนที่ไหน ตรงหน้าโรงเรียนมีผมยืนอยู่คนเดียว ตอนแรกว่าจะชวนคิริโนะไปด้วยซะหน่อย แต่เห็นมันติดผัวมัน เลยไม่ชวน เกรงใจคนมีผัวเป็นตัวเป็นตน //เบะปากมองบน

            (ดีแล้วๆ ...อะไรนะ ประชุม? ได้ๆ เอ่อ...เทนมะ คือพี่มีประชุม พี่อาจจะ...)

            “ไม่เป็นไรฮะพี่ไทโย ผมไปเองกลับเองได้ไม่ต้องห่วง แมนทั้งคน ไม่มีใครกล้ามาทำร้ายหรอก ฮี่ๆ”

            (มั่นหน้ามากกกกก กลับเองได้ใช่ป่ะ?)

            “ได้ฮะ ^^ ”

            (แค่นี่นะ)

            “ฮะ  ^^ ”

            ก่อนอื่นเลยนะครับ ผมขอแนะนำพี่ชายสุดหล่อของผม อาเมมิยะ ไทโย ลูกชายคนเดียวของตระกูลอาเมมิยะ(ไม่นับผม) พี่ไทโยอายุ 30 ลักษณะเด่นคือ มีผมสีส้มเหมือนพระอาทิตย์ ใจดี สุภาพบุรุษ เป็นขวัญใจของพนักงานสาวๆในบริษัท แถมเวลาอยู่กับผม พี่เขาเปย์ผมทุกอย่าง ตามใจผม ไม่ว่าผมอยากได้อะไรพี่ไทโยก็จะไปหามาให้ บริการผมระดับเฟิรส์คลาส

            ยิ่งกว่าความผัวก็ความพี่ไทโยนี่แหละนะ

            เอาล่ะ ผมว่าผมกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนละกัน ผับไว้ค่อยไปตอนสามทุ่มก็ได้ เพราะตอนนี้เพิ่งจะห้าโมงเย็นเอง

            ผมโทรเรียกให้นายสุชาติ(ผมเกลียดชื่อนี้ - -)มารับผมที่หน้าโรงเรียน เพียงแค่ห้านาที รถเบนส์สีขาวก็มาจอดตรงหน้า ผมก้าวขึ้นรถโดยไม่สนสายตาที่จับจ้องรถคนหรูคันนี้ สำหรับผม ผมว่ารถของพี่ไทโยยังดูดีกว่าคันนี้เยอะเลยล่ะ

.

.

.

.

            21.16

            ตอนนี้ผมมาอยู่หน้าคลับแห่งหนึ่ง ที่นานมาแล้ว พี่ไทโยเคยพาผมมา และหลังจากนั้นผมก็พาคิริโนะ เพื่อนสาวสุดแซ่บมาเที่ยวบ่อยๆ แต่ตอนหลังมันได้เสียกับเจ้าของคลับนี้ นั่นก็คือพี่ชินโด ทาคุโตะ แต่ผมเรียกว่าพี่ชินโด

            ถ้าถามว่าอีนี่มันท้องมั้ย?

            คำตอบคือไม่ มันได้เสียก็จริง สดด้วยก็จริง แต่มันกินยาคุม มันเลยไม่ท้องและมาเรียนได้ตามปกติ โดยมีพี่ชินโดคอยไปรับไปส่งมันถึงบ้านอย่างสวัสดิภาพ และไม่ได้ตายคาตีนพ่อแม่มัน เพราะมันเล่าแค่ว่ามันเป็นแฟนกับพี่เขา แต่มันไม่เล่าว่าได้เสียกับพี่เขาแล้ว!

            โอ้ยยย!!! อีตอแหล!

            ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนกู เคารพเลย(ประชด)

            ตึกตึกตึกตึก

            ผมก้าวเข้าไปข้างในผับด้วยชุดที่ผมใส่มาอย่างภาคภูมิใจ เสื้อยืดสีขาว ทับด้วยแจ็คเก็ตสีดำ กางเกงยีนส์สีดำขาดเข่า รองเท้าผ้าใบสีขาว ตอนแรกก็ว่าจะใส่รองเท้าสีดำนะครับ แต่กลัวว่ามันจะดูมืดทั้งตัว เลยใส่สีขาว

            ข้างในนี้คนเยอะมาก ผมเดินเข้ามาก็โดนเบียดเลย ยิ่งพวกผู้หญิงยิ่งแล้วใหญ่ นมคัพอีนี่เบียดจนผมแทบจะหันไปมองแรง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะผมไม่อยากมีปัญหา

            เดินขึ้นไปชั้นสอง คนก้น้อยลง เพราะว่าชั้นสอง-ชั้นสามเป็นโซนพิเศษ โดยชั้นสองเป็นโซนวิไอพี ส่วนชั้นสามจะแบ่งออกเป็นสองส่วน คือ ส่วน diamond กับ platinum ซึ่งส่วนของแพลททินัมจะเล็กกว่าไดมอน แต่ความสำคัญของแขกชั้นไดมอนจะน้อยกว่าแขกชั้นแพลททินัม

            หากจะกล่าวถึง V.I.P. โซนวีไอพีจะเป็นโซนสำหรับคนรู้จักกับเจ้าของคลับนี้ แน่นอนว่าต้องรู้จัก ถึงจะเข้ามา

            “รับอะไรดีครับตัวเล็ก?”

            ผมนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ แล้วเมื่อกี้บาร์เทนเดอร์ก็ถามผม

            “เอาวอดก้าฮะพี่ฮาคุริว ^^ ”

            ผมตอบพี่ฮาคุริว พี่บาร์เทนเดอร์สุดหล่อ(แต่น้อยกว่าพี่ไทโยของผมนิดนึง ฮี่ๆ) พี่เขาจะมาคู่กับพี่ชูทุกวันพฤหัสฯ แต่วันนี้วันศุกร์ เลยเจอแต่พี่ฮาคุริวคนเดียว

            ผมเคยมาที่นี่หลายครั้ง แล้วก็รู้ว่าถ้าพี่ฮาคุริวกับพี่ชูมา โซนวิไอพีจะมีคนเยอะมาก เพราะพวกเขารอพี่ทั้งสองคนโชว์ผสมเครื่องดื่ม อันที่จริงต้องบอกว่ารอดูคนผลมมากกว่า //เบะปากมองบน

            “แล้ววันนี้คิริโนะไม่มาด้วยหรือไง”

            พี่ฮาคุริวถามผมพลางเทวอดก้าเพียวๆลงแก้วทรงสวย

            “ถ้ามันมาพี่ก็คงเห็นมันแล้วแหละ”

            ผมตอบแล้วเบะปาก ส่วนพี่เขาแค่หัวเราะน้อยๆ ก่อนจะส่งแก้ววอดก้ามาให้ผม

            “เป็นเด็กเป็นเล็ก มาเที่ยวแบบนี้ไอ้ไทโยไม่ว่าเอาเหรอ”

            “รายนั้นไม่ว่าหรอก เพราะเขารักผมจะตายไป แถมเปย์หนักด้วยย~”

            ผมพูดแล้วกระดกวอดก้าไปหนึ่งอึกเล็กๆ

            อ้อ! แล้วพี่ฮาคุริวเขาก็รู้จักกับพี่ไทโยด้วยแหละ เพราะพี่ฮาคุริวเป็นเพื่อนตอนอยู่มหา’ลัยของพี่ไทโย ผมจำได้ว่าสมัยนั้น สองคนนี้ชอบออกล่าเหยื่อด้วยกันบ่อยมาก มีช่วงนึงพี่ไทโยโชคร้าย เจออีชะนีตามตื๊อบุกมาถึงบ้าน นี่ถ้าม๊าผมไม่เอาเงินฟาดหัวนะ ป่านนี้คงไม่หายไปง่ายๆหรอก แล้วที่ผมบอกว่าเอาเงินฟาดหัวน่ะ ไม่ได้หมายถึงเอาเงินไปให้อีชะนีคนนั้นนะ หมายถึงฟาดหัวดัง ผลัวะ! เลย ที่มันดังอย่างนั้น เพราะว่ามันมีเป็นปึกใหญ่ๆน่ะฮะ

            “พี่มีแฟนยังอ่ะ?”

            “หืมมมม..?”

            พี่เขาหันมาเลิกคิ้วทันทีที่ผมถามอย่างนั้น มันมีอะไรแปลกเหรอ?

            “อะไรพี่! ผมแค่ถามเฉยๆ”

            “ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”

            พี่ฮาคุริวพูดพร้อมเอามือทั้งสองข้างมาค้ำเคาน์เตอร์แล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ

            “แล้วสรุปว่ามีหรือไม่มีล่ะ”

            “ไม่มี”

            หล่อๆอย่างพี่น่าจะมีแฟนนะ สงสัยต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้สาวๆไม่ชอบป่าววะ? หรือว่าพี่แกปฏิเสธสาวๆเอง?

            “หล่อๆอย่างพี่ ผมว่าเป็นไปไม่ได้หรอก”

            “พี่ยังไม่เจอคนที่ใช่ ก็เลยไม่มีแฟนไง”

            อ่อ ผมพยักหน้าเข้าใจทันที

            “แล้วมีสาวๆมาหาพี่ทุกคืน พี่เคยลากไป*วันไนท์สแตนด์ซักคนป่ะ?” (วันไนท์สแตนด์ หรือ one-night stand = คู่นอนคืนเดียว ระหว่างคนสองคน ไม่ว่าจะเป็นเกิดความสัมพันธ์ในฉับพลัน หรือคาดว่าอาจเกิดความสัมพันธ์ทางเพศหรือด้านความรักในระยะยาวในภายภาคหน้า)

            “โห...นี่มันดูถูกกันนี่หว่า ทำอย่างกับสมัยพี่อยู่มหา’ลัยไม่เคยทำงั้นแหละ”

            “ฮ่าๆๆ ลืมไปเลยแฮะ”

            “มึง! นายมา! นายมา!”

            อยู่ๆก็มีพี่ผู้ชายอีกคนหนึ่งมาสะกิดพี่ฮาคุริว แล้วบอกว่านายมา ใครคือนาย?  พี่ชินโดหรอ? ไม่น่าจะใช่ เพราะปกติ ถ้าพี่ชินโดมา พวกพนักงานดูไม่ตกใจกันขนาดนี้ อย่างอีพี่สาวเสิร์ฟคนเมื่อกี้นั่งเล่นอยู่กับเสี่ยดีๆ ยังเป็นอันต้องลุกพรึ่บ เมื่อผู้ชายตัวสูงๆขาวๆ ผมสีน้ำเงินเดินผ่าน และมาหยุดอยู่ที่

            กู

            “ที่นี่เขาให้เด็กมาได้ด้วยเหรอ?”

            มึงพูดลอยมากกก ลอยมาหากูเนี่ยแหละ!

            “นาย! ฮาคุริว ใครเป็นคนเสิร์ฟวอดก้าให้เด็ก?”

            เขาแย่งแก้ววอดก้าในมือผมไป เฮ้ย! กูยังดื่มไม่หมดเลย

            “ผมเองครับ”

            พี่ฮาคุริวตอบผู้ชายผมน้ำเงินหน้าตาดูโหดเอาเรื่อง

            “นายคงจะรู้ใช่มั้ย? ว่าวันนี้ฉันมาตรวจคลับแทนชินโด ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนหมอนั่นหรอกนะ”

            “ครับ”

            “คราวนี้ฉันจะแค่เตือน แต่คราวหน้า...”

            เพล้ง!

            “อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

            “อะ...”

            เป็นผมที่พูดไม่ออก เมื่อกี้เขา...เขา...เขาบีบแก้ววอดก้าของผมจนร้าวเลยอ่ะ ร้าวมากด้วย ประมาณว่าแตะปุ๊บแตกเลย

            “ส่วนนาย เด็กน้อย...”

            “กลับไปกินนมที่บ้านไป๊!” ปิ๊ด - -*

            มันคือเสียงเส้นความอดทนขาดผึง!

            พรึ่บ!

            พลั่ก!

            ผมลุกขึ้นแล้วต่อยหน้าเขา จนตอนนี้ทุกคนหันมามองผมเป็นสายตาเดียว แต่ใครแคร์

            “เด็กแม่มึงอ่ะ กูสิบแปดแล้วนะเว้ย! ปากมึงแม่งหมาสัสเลย กูก็ไม่รู้นะ ว่ามึงพูดแบบนี้กับใครไว้บ้าง แต่กูจะไม่ทนกับมึงงหรอก แล้วพี่ฮาคุริวเขาไม่ผิดด้วย ที่เขาเสิร์ฟวอดก้ากู เพราะกูเป็นคนสั่ง แถมกูก็อายุสิบแปด มึงได้ยินมั้ยไอ้เหี้ย! กูอายุ สิบ แปด ปี บริบูรณ์!”

            ผมพูดจบก็จะเข้าไปต่อยเขาอีกครั้ง แต่ก็ถูกการ์ดเข้ามาล็อคตัวไว้

            “ปล่อย”

            มันสั่งให้การ์ดปล่อยตัวผม ถึงจะไม่รู้ว่าปล่อยทำไม แต่ตอนนี้กูรู้แค่ว่ากูโมโหมึง และต้องซัดมึงอีกที

            พลั่ก!

            แล้วก็เดินออกไปจากผับเพื่อกลับบ้าน แม่ง...โมโหชิบหายเลย มาว่า ว่ากูเป็นเด็ก เด็กแม่มึงตัวเท่าควายเหรอ! พ่อมึงตายเถอะ

.

.

.

.

            *

            ผมยังยืนอยู่ที่เดิม ที่ที่ไอ้เด็กสิบแปดปีบริบูรณ์ต่อยผม แรงดี ชักน่าสนใจแล้วสิ

            “เชิญทุกคนสนุกต่อเลยครับ”

            ผมบอกเหล่าแขกวีไอพีที่หันมาเป็นส่วนร่วมในเรื่องเมื่อกี้

            “ฮาคุริว”

            “ครับ?”

            “นายรู้จักเด็กนั่นมั้ย”

            ผมถามไอ้บาร์เทนเดอร์ที่เป็นคนเสิร์ฟวอดก้าให้เด็กนั่น มันทำหน้าอ๋อ ก่อนจะหันมายิ้มกริ่ม

            “อ๋อ...นายสนใจเหรอครับ”

            “ตอบคำถามที่ฉันถามไปก็พอ ไม่ต้องมาย้อน”

            “ครับ ชื่อมัทสึคาเสะ เทนมะ เป็นเพื่อนคิริโนะที่เป็นแฟนของชินโดน่ะครับ”

            “งั้นเหรอ”

            น่าสนใจนี่ สงสัยผมคงต้องให้ลูกน้องไปตามสืบข้อมูลเกี่ยวกับเด็กนั่นอีก แต่ก่อนอื่น ผมคงต้องขอจองตัวไว้ก่อนแล้วกัน

            “บอกโซราโนะที...”

            “ว่าฉันมีงานให้เธอทำ”

.

.

.

.

            ผมกลับมาที่บ้านแล้วอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีการบ้านวิชาวิทย์ ผมก็คงต้องขอบายก่อน เพราะว่านี่ก็ห้าทุ่มแล้ว แถมยังเจอคนปากหมาที่คลับ เลยอยากนอนพักผ่อนให้ลืมๆมันซะ

            ฟุ่บ

            ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ห่มผ้าเรียบร้อย ก่อนที่จะหลับตาลง และไม่รับรู้อะไรอีก

            “เทนมะ”

            “เทนมะ ลูก..”

            เมื่อผมได้ยินเสียงม๊า ผมก็ตื่นขึ้นมาทันที แต่ก็ยังงัวเงียอยู่ วันนี้แปลกแฮะ ปกติไม่มาปลุก วันนี้ดันมาปลุก สงสัยใส่บาตรวันพระหรือเปล่า

            “ใส่บาตรหรอฮะม๊า”

            ม๊าส่ายหน้า เอ่อ...แล้วมีอะไรหว่า??

            “แล้วม๊ามีไรหรอฮะ ถึงมาปลุกผมแต่เช้า”

            “ลูกมีผัวแล้วนะ”

            “ห่ะ?!”

            ผมถึงกับตาสว่างเลย นี่กูเป็นสโนว์ไวท์เหรอ?!!!! ตื่นมาก็มีผัวเลย!!!